“توسان ڪجھ ضروري ڳالهيون ڪرڻيون اٿم.”
“ته پوءِ ڪرين ڇو نه ٿو؟”
“ڊڄان ٿو، متان ڪو ٻڌي نه وٺي!”
“هتي مون کانسواءِ ٻيو ڪوبه ڪونهي.”
“تون ڀليل آهين، ڀتين کي به ڪن ٿيندا آهن.”
“سچ!”
“ها.”
“ته پوءِ اچ ته اول ڀتين جا ڪن بند ڪريون ۽ پوءِ ڳالهايون.”
“مان سمجھان ٿو هيءَ ٽنگ اصل ۾ ڀت جو ڪن آهي.”
“ڏسان! نه نه، اها ٽنگ اصل ۾ ڪني پاڻي جي نيڪالي لاءِ موري آهي.”
“اڇا! لڳي ته بلڪل ڪن جھڙو ٿو.”
“سڀ ٽنگ پهريان ڪنن جھڙا لڳندا آهن، پر ڪن نه ٿيندا آهن.”
“ڀلا هيءَ ٽنگ ڏس ڪن ته ناهي!”
“نه اهو ڀت جو ڏار آهي.”
“۽ ڀلا هيءَ ٽنگ؟”
“ان ٽنگ ۾ منهنجو ڏاڏو گنجي بادشاھ واري دور ۾ سڪا لڪائي رکندو هو. هو جڏهن مري ويو تڏهن اسان ان ٽنگ مان سڪا چورائي ورتا ۽ ٽنگ کليل ڇڏي ڏنو.”
“ته ان جو مطلب آهي ته هتي توکان ۽ مون کان سواءِ ٻيو ڪوبه ڪونهي ۽ ڀتين کي ڪن به نه آهن. تنهنڪري دل جي ڳالھ ڪري سگھجي ٿي.”
“ها، هتي دل جي ڳالھ ڪري سگھجي ٿي.!”
“الاءِ ڇو ڊڄان ٿو!”
“ڪا خطرناڪ ڳالھ آهي ڇا؟”
“ها.”
“ڪهڙي قسم جي؟”
“هڪ ڳالھ ناهي! دل جون ڳالهيون آهن.”
“ته پوءِ ڳالهيون ڪرين ڇو نه ٿو؟”
“چيم نه، ته ڊڄان ٿو.”
“هيئن ڪر مونکي لکي ڏي.”
“اها غلط پاليسي آهي.”
“ڪيئن؟”
“ڪاغذ ڪنهن کي هٿ لڳي ويو ته پوءِ؟”
“مونتي اعتبار نه اٿئي؟”
“اعتبار جي ڳالھ ناهي. مان اڄڪلھ ڪجھ ڪجھ تدبر کان ڪم وٺڻ لڳو آهيان.”
“۽ اڳ جو چوندو هئين مئي مٿي مهراڻ ۾ پڻ ٽپو ڏيئي!”
“ويل ويئي، ڳالھ ويئي.”
“نظرياتي طرح ڦري ويو آهين ڇا؟”
“ماني ڍوَ تي ۽ موچڙو گھٽ آهي.”
“تنهنڪري تدبر کان ڪم وٺڻ لڳو آهين؟”
“ها.”
“۽ ڳالهيون؟”
“ڪري ڇڏيوسين؟”
“خدا حافظ”
“الله نگھبان.”
0 comments:
Post a Comment