کن پل جي ملاقات

       

مون سنڌوءَ کي چيو، “ماڻهو مونکي ملحد ، ڪافر ۽ باغي سمجھندا آهن. پر، اصل ۾ ائين ناهي. ” ڪالھ هڪ ڏينهن لاءِ سنڌو اسلام آباد آئي هئي. جمعي جو ڏينهن هو. موڪل ڏينهن ڪامورن جي شهر اسلام آباد ۾ راڪاس گھمي ويندو آهي. سنڌوءَ چيو، “اسين پپر جي ڇانو ۾ ويهي ڳالهيون ڪنداسين.”

        چيم، “اسلام آباد ۾ پپر ڪونهي.”

        ڪجھ ڪجھ عجب لڳس. چيائين،“ته پوءِ ڪنهن بڙ جي ڇانو ۾ ويهنداسين.”

        چيم، “هتي نه پپر، نه بڙ آهي.”

        چيائين، “ته پوءِ ڪنهن نم جي ڇانو ۾ ويهنداسين.”

        چيم، “پٿرن جي شهر ۾ مون اڄ تائين نم نه ڏٺي آهي.”

        پڇيائين، “ته پوءِ هتي ڇا آهي!”

        چيم، “هتي موسمي گل آهن. وقت جا محتاج آهن. اڄ جيڪي گل ٽڙيا آهن سي سڀاڻي نه ٽڙندا.”

        اسين ويران رستن تي هلندا رهيا سين.

        سنڌوءَ پڇيو، “ڇا سوچيو اٿئي!”

        پڇيم، “ڪنهن جي باري ۾؟”

        چيائين، “پنهنجي باري ۾.”

        چيم، “زندگي تنهنجي ياد جي سهاري گذاري ڇڏيندس.”

        آب پاره وٽان پڪوڙا ۽ ڊبل روٽي ورتي سين. روز گارڊن ۾ ياسمين جي ٻاريءَ وٽ ڇٻر تي وڃي ويٺاسين. سنڌوءَ پڇيو، “سياست جي باري ۾ ڪيئن ٿو ڀانئين!”

        “جاگيردارن، سرمائيدارن، وڏيرن ۽ ملن جي سياست کان مون کي نفرت آهي.” چيم، “منهنجي سياست تون آهين. منهنجو نظريو محبت آهي. منهنجو نظام چاهت آهي.”

        سنڌو کلي پيئي. چيائين، “جاگيردارن، وڏيرن ۽ ملن هٿان مارجي ويندين.”

        “تنهنجي راھ ۾ مرڻ سعادت، تنهنجي لاءِ مرڻ شهادت آهي.” چيم، “عشق جي علم کي کنهنبو رکڻ لاءِ تاريخ جي هر دور ۾ مان تنهنجي لاءِ مرندو رهيو آهيان، سنڌو.”

        سنڌوءَ بيحد پيار وچان چيو، “تون چريو آهين.”

        چيم، “ان الزام جي مون ڪڏهن به ترديد نه ڪئي آهي.”

        “خبر اٿئي!” سنڌوءَ چيو، “تنهنجي اڻميي پيار کان ڪڏهن ڪڏهن مان ڊڄي ويندي آهيان.”

        چيم، “تڏهن ته توکان پري ٿي ويو آهيان.”

        پڇيائين، “ظاهري قربت کي اهم ٿو سمجھين!”

        چيم، “پاڻ کي پرچائڻ خاطر ائين چيو اٿم. منهنجي محبت وڇوڙن ۾ آسمان جي وسعتن کان وڌي ويئي آهي.”

        ڪجھ دير کان پوءِ شڪر پڙيان ڏانهن ويندي، سنڌوءَ چيو، “گذريل مهيني مان ڪراچي ويئي هيس.”

        مون حسرت وچان کانئس پڇيو هو، “اُهي رستا، اُهي گھٽيون ۽ اُهي چوواٽا ڪيئن هئا، جتي تون ۽ مان محبت لاءِ نئين دستور جي تلاش ۾ رلندا هئاسين!”

        سنڌوءَ چيو، “ڪجھ نه بدليو آهي، فقط وقت اسان کي پٺتي ڇڏي ويو آهي.”

        شام جو کيس مان اسٽيشن تي ڇڏڻ ويس. هوءَ دريءَ تي منهن رکي مون ڏانهن ڏسندي رهي. نه هن ڳالهايو ۽ نه مون. هڪ ٻئي ڏانهن ڏسندا رهياسين. اسين محبت ۾ ان مقام تي وڃي پهتا آهيون، جتي ڪڏهن ڪڏهن اندر جي اڌمن جي اظهار لاءَ لفظن ۽ جملن جي ضرورت نه پوندي آهي. سگنل ٿيو، گاڏي چرڻ لڳي. سنڌوءَ دريءَ مان پنهنجو هٿ وڌايو. سندس هٿ ۾ هٿ ڏيندي چيم، “مون چاهتن جي چائنٺ تي سجدو ڪيو آهي سنڌو. اُها محبت، جيڪا عبادت جي سرحدن کان اڳتي نڪري ويندي آهي، سا محبت ابدي هوندي آهي، لازوال هوندي آهي.”

        گاڏيءَ جي رفتار وڌي ويئي. هٿُ هٿَ کان ڌار ٿي ويو.